Mirza Abu Taleb Tabib Esfahani
Physician and Religious Scholar
میرزا  ابوطالب طبیب اصفهانی
Name of the book: Scholars and Elders of Isfahan, Author: Moslehuddin Mahdavi, Volume: 1, Page: 165
Mirza Abutaleb Isfahani
He is the son of Mirza Muhammad Ali bin Mirza Kochch bin Hakim Dawood Handi Isfahani, and according to the writings of Tahir al-Shams (2:416), he is the son of Mirza Ali Reza bin Muhammad Ali.
Hakim Mohammad Daud nicknamed "Taqrab Khan" is the physician of Shah Abbas II Safavid, and the founder of the Hakim Mosque in Isfahan, which he built in 1073 at the place of Jame Jurgir [1].
His grave and that of his son and daughter were located in a special tomb behind the northern nave of the Hakim Mosque, which has been desecrated in recent years and the graves were destroyed.
In the beginning of Al-Shams, he says: His predecessors were famous sages and doctors. He himself came to holy Mashhad in an event by the order of Shah Wilayat (peace be upon him), became a medical doctor, and for thirty-seven years he was engaged in the duties of this prestigious position. In the profession of mysticism and Sufism, and the dominant of rationality and movables, it was used in the era. He died in 1216, leaving nine sons behind him.
In al-Karam al-Barrah (43:43) the above material is quoted exactly, only the father's name is removed from it and it is given in reference to the ancestor.
https://lib.eshia.ir/11225/1/165
________________________________________

[1] Treasure of Isfahan historical works: 612.

نام کتاب : دانشمندان و بزرگان اصفهان نویسنده : مصلح الدین مهدوی جلد : 1 صفحه :165
میرزا ابوطالب اصفهانی
فرزند میرزا محمد علی بن میرزا کوچک بن حکیم داود هندی اصفهانی، و بنا به نوشته مطلع الشمس (416:2) فرزند میرزا علی رضا بن محمد علی است.
حکیم محمد داود ملقب به «تقرّب خان» طبیب شاه عباس دوم صفوی، و بانی مسجد حکیم در اصفهان است که در سال 1073 آن را در محل جامع جورجیر [1] بنا کرده است.
قبر او و پسر و دخترش در بقعه ای مخصوص در پشت شبستان شمالی مسجد حکیم قرار داشت که در سال های اخیر جزو دکاکین شده و قبور از بین رفت.
در مطلع الشمس گوید: اسلافش از مشاهیر حکما و اطبّا بوده اند. خود در واقعه ای به امر شاه ولایت (علیه السلام) به مشهد مقدس آمده، از طبابت به تولیت رسیده، و مدت سی و هفت سال به لوازم این منصب جلیل اشتغال داشت. در مسلک عرفان و تصوف و غالب معقولات و منقولات، از کابر عصر می شد. در 1216 وفات یافته، 9 پسر از او مخلف گردید.
در الکرام البرره (:43) عیناً مطالب فوق نقل شده، فقط نام پدر از آن حذف گردیده است و نسبت به جد داده شده است.

https://lib.eshia.ir/11225/1/165
________________________________________

[1] گنجینه آثار تاریخی اصفهان: 612.

Book name: Declaration of Isfahan Author: Mahdavi, Moslehuddin Volume: 1 Page: 286 and 287
http://lib.eshia.ir/10111/1/286/%D8%AD%DA%A9%DB%8C%D9%85
Mirza Abu Talib, doctor of Esfahani
Mirza Abu Talib bin Mirza Ali Reza bin Mirza Muhammad Ali bin Mirza Kochch bin Hakim Dawood Isfahani is an Indian, a smart doctor and a brilliant scientist, his fathers were all famous doctors of Isfahan. He lived in Isfahan; But because of the dream he saw in the school next to the holy shrine of Hazrat Reza, peace be upon him, he settled in holy Mashhad, and practiced medicine, and at the same time, he became one of the crew of Razavi's Astan Quds. For 37 years in this noble position, he was engaged in serving that blessed threshold. He was a seeker and wise sage. Finally, he died in 1216 AH, and was buried in the Holy Shrine. His children and grandchildren also continued his father's path.[1]
[1] Matrah al-Anazar, Vol. 1, pp. 125-126; Tehner al-Shams, vol. 2, p. 704; Al-Karam al-Barrah, vol. 1, p. 43; Scientists and Elders of Isfahan, pp. 79-80; Makarem al-Akhtar, vol. 2, p. 573

نام کتاب : اعلام اصفهان نویسنده : مهدوی، مصلح الدین جلد : 1 صفحه : ۲۸۶ و ۲۸۷
http://lib.eshia.ir/10111/1/286/%D8%AD%DA%A9%DB%8C%D9%85
میرزا ابوطالب طبیب اصفهانی
میرزا ابوطالب بن میرزا علی رضا بن میرزا محمّد علیّ بن میرزا کوچک بن حکیم داوود اصفهانی هندی، طبیب حاذق و دانشمند فاضل، پدرانش همه از اطبّاء معروف اصفهان بوده اند. در اصفهان ساکن بود؛ ولی به خاطر خوابی که دید در مدرسه جنب حرم مطهّر حضرت رضا علیه السلام در مشهد مقدّس ساکن گردید، و به طبابت پرداخت، و در ضمن آن، جزو خدمه آستان قدس رضوی گردید، و بالاخره به تولیّت آستان قدس رضوی مفتخر شد، و حدود 37 سال در این منصب شریف، به خدمت به آن آستان مبارک مشغول بود. وی عارفی سالک، و حکیمی قابل بود. سرانجام در سال 1216ق وفات یافت، و در حرم مطهّر مدفون گردید. اولاد و احفادش نیز راه پدر را ادامه دادند.[1]
[1] مطرح الانظار، ج1، صص125 126؛ مطلع الشّمس، ج2، ص704؛ الکرام البرره، ج1، ص43؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، صص79 80؛ مکارم الآثار، ج2، ص573